Baranek, który mówi.

Rozsiedli się wśród traw. Ostrożnie, niezbyt blisko, przecież tak naprawdę dopiero się poznali.

Zanim pytanie Baranka dotarło do Hani, ogarnęło ją zdumienie: 

- Baranek, który mówi! Niebywałe!

Czy  chcę iść na wędrówkę? Tak! Ale przecież - owieczki...

Hania  zaśmiała  się teraz z wyrozumiałością, zupełnie jak babcia, gdy mówi „ Mój ty głuptasku”.

- Pilnuję owieczek. Nie mogę ich zostawić.

- Nie martw się. Będą bezpieczne - powiedział Baranek.

Baranek jak chmurki.

-A co ty tu robisz?-zapytała niezbyt mądrze Hania.

Przecież to oczywiste, wiotkie gałązki oplątywały nóżki baranka. Trzeba mu pomóc!

Jednak te zwierzątko nie należało do stada.

Różnica była wyraźna. Baranek aż lśnił bielą i czystością. 

Jak chmurki.

Na niebie i na ziemi są owieczki.

Można by rzec, że dzień będzie zwyczajny, gdyby chmurki na niebie 

były też zwyczajne. Ale one tego dnia przybrały dziwne kształty…

- Zupełnie jakby świat składał się tylko z owieczek - pomyślała Hania 

- Są na ziemi i na niebie.

Nagle uwagę  jej  przykuło drzewo.

Było całkiem  inne od znanych dotąd. Ani dąb, ani morwa, ani wiśnia, ani jabłonka.

Miało piękne liście i okrągłe owoce.

Mało tego! W jego poplątanych gałęziach coś beczało...

Na łąkę.

Owce zwinnie przebierały nóżkami. Te młodsze, słabsze starały się iść  bliżej starszych. Do przodu, do przodu! 

- Beee, bee!

Jest rześko, słońce stanęło już nad drzewami.

Jak to jest z tym stworzeniem świata...?  Czy przed Początkiem było Nic i Nikt,

a potem dopiero Coś? – zastanawiała się Hania.

Właściwie to stado  prowadziło dziewczynkę na łąkę.

Owieczki wiedziały, dokąd idą.